دعوتی بود که بدون هیچ اتفاق خاصی انجام شد. هر چند که به اتفاقات شک آور نیز تا حد زیادی واکسینه شده ایم. ولی این فراخوان از چنین موردی بی بهره بود.
حتا به جنایات اخیر رژیم نیز کوچکترین اشاره‌ای نشده بود. مطمئناً اگر رضا پهلوی به دنبال تحریک احساسات و شرکت کمیت احساساتی بود می‌توانست متنی کاملا متفاوت بنویسد.
در کنار اطلاع رسانی، اوضاع نا مساعد جوّی در اکثر مناطق حاکم بود.
به طوری که حتا شاید برای لزومات هم خارج شدن از منزل بیهوده مینمود چه برسد برای شرکت در چنان گرد همایی‌ای, آنهم به مقصدی نه چندان نزدیک.
کمیت را باید با شرایط سنجید و حرکتی‌‌ای که مدت هاست در سکون مطلق است یکباره خروشان نمی‌شود ولی چنین فراخوان‌هایی مخصوصاً در صورت استمرار، موجب شکل گیری حلقه‌های ارتباطی بیشتری شده و میتوانند مکمل فعالیت‌های حقوق بشری در سطحِ بالاتر گردند.در آن صورت نتیجه‌ی قابل ملاحظه و تشویق پاسخ طبیعی آن است که خود به محرکی جهت گسترش آن تبدیل میشود و موجب عادت به حضور برای خواسته‌های بر حق بدور از محرک.
به امید ایرانی بدون زندانی سیاسی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر