از سال ۵۷ تا کنون میلیون‌ها ایرانی میهن را خواسته و ناخواسته ترک کرده اند.
ایرانیانی که در میان آنها ویژه گی‌‌‌های ممتاز بسیار دیده می شود و نسل دوم آنها نیز از قابلیت های بالایی برخوردارند. در تمام این ۳۴ سال هیچ سازمان و ارگانی نکوشیده است تا از تمام این پتانسیل برای نجات کشور دعوت نماید و از آنان در این سطح گسترده یاری بطلبد.
حرکت همیاری ملی که در ۳ روز اخیر شاهد آن بودیم با استقبال زیادی از سوی هم میهنان خارج از کشور روبرو شد که نتیجه‌ای متحیر کننده و فراتر از کمک‌های مالی را به ارمغان آورد و نشان داد اگر حتا بخشی از این پتانسیل بزرگ برای نجات کشور همسو و همراه شوند( منظور تنها کمک مالی نیست)، دستاورد‌ها چنان انگیزه، امید و تحرکی ایجاد خواهد کرد که گستردگی حرکت بیشتر و بیشتر شده و در نهایت اقتدار و صلابت پوشالین جمهوری اسلامی بسیار آسان تر از آنچه تصور شود فرو خواهد ریخت.
از آن سو شورایی که در آغاز کار است و بنا شده بر کمک‌های مردمی ، ناگزیر به پاسخ گویی است ، برای بقایش به کمک‌ها و ارایه بیلان و پیشرفت کاری به میهنان نیاز دارد. از همان آغاز پایه گذار سیستمی مسئول که امیدوارانه تا زمان انتخابات واقعی در ایران و پس از آن ادامه خواهد یافت.
می توان امیدوار بود که به تدریج گروهای دیگری نیز دیدشان به شورا تغییر یافته، مشارکت را به نظاره گر بودن ترجیح دهند و همراه با حرکتی شوند که در فردای ایران سهم بیشتری از آن پیروزی داشته باشند.
مسلما با بخشش خطاهای گذشته، تکیه بر مشترکات، همدلی و همبستگی و تصحیح یکدیگرمی‌توان نا ممکن‌ها را ممکن ساخت و التیامی بر زخم های یکدیگر گذاشت.
هیچ نیرویی، هیچ دولتی در برابر ملتی متحد یارای مقاومت ندارد.
پاینده ایران
